Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Χαρούκι Μουρακάμι

Χαρούκι Μουρακάμι

15 σχόλια:

  1. ΤΑ ΑΣΤΕΡΟΥΣΙΑ…
    Γκρίζα τραχιά κι απρόσιτα τα Αστερούσια όρη
    χαράκια ανεμόδαρτα, τραχιά, ξεγυμνωμένα
    ομπρός μου ξεδιπλώνουνε ίσκιους μενεξεδένιους,
    που ένας μελής πυρόξανθος ήλιος έχει απλώσει,
    πάνω στις άχνες των νεφών πριχού θε ν’ αλαργέψει!
    Θωρώντας τα κάθε φορά ο νους απάνωθε τους
    σκαλώνει κι απ’ τα ύψη τους σαΐτα ξεπετιέται
    κατηφορίζοντας στο χθες και στα παλιά με φέρνει.

    -Αμούστακο ήμουνα παιδί θυμάμαι που κοιτούσα
    ώρα πολύ τα βράχια τους, αγάπες τραγουδώντας,
    ’γναντεύοντας τα σύγνεφα που μάστιζε ο νότος
    με καμουτσίκι φλογερό του Λίβα την ανάσα!...
    Εδά, γερμένος σα δεντρί στ’ ανέμου το γιουρούσι
    που ’χω ποδάρια πήλινα και χέρια που τρεμίζουν,
    γαντζώθηκα στου λογισμού τις στιβαρές φτερούγες
    κι ανέβηκ’ απ’ τα διάσελα στο Κόφηνα κορφή τους
    ένας παλιός προσκυνητής, κι αυτά, μ’ ανασαιμιές τους
    ώρες με κανακεύουνε και μου κρυφομιλούνε
    στους ήχους της βροντόλυρας ’νος Κρητικού λυράρη
    που ’ρθε κοντά μου να σταθεί φίλος του στοχασμού μου!

    Φωνάζω τους, κι αντίλαλος γιαγέρνει η φωνή μου,
    μία και δυο και τρεις φορές, στις πέτρες τους σκοντάφτει
    και ξεσηκώνει τα πουλιά π’ αναπεταρίζουν!...
    -Βουνά μου!... Αδέλφια δίδυμα, του γέρο Ψηλορείτη,
    τάμα ’κανα τον όρκο μου κι ήρθα κοντά σας πάλι
    στα άβατα φαράγγια σας που οι αίγαγροι ξωμένουν
    για ν’ αγρικήσω τη λαλιά απ’ τ’ ανεμογεράκι
    που ’ρχεται μες στο σούρουπο με πάθος να σαλπίσει
    στο ταίρι του που καρτερεί να φθάσει, για να μάσουν
    με των φτερών το τίναγμα τη μυρωσιά τ’ ανέμου,
    ανάπνοια να την έχουνε όταν θα ζευγαρώνουν,
    στη μοναξιά της ερημιάς, στου σύθαμπου τους ίσκιους,
    να ΄χει η γη να χαίρεται νιόφερτα αγριοπούλια,
    να μη τελέψει η ζωή το κυκλογύρισμα της!

    Βλογώ το παντοδύναμο που μ’ έχει αξιώσει
    να ’ρθω κοντά σας να σταθώ και πάλι να οσμίσω
    τα μύρα απ’ τους έρωντες κι απ’ τις φασκομηλιές σας,
    να σκύψω με τις φούχτες σας να πιω απ’ το νερό σας
    μες απ’ των βράχων τις ρωγμές που ρέει κρουσταλλένιο
    τέρποντας το σκεβρό κορμί π’ αγάλια έχει γείρει
    στα πόδια σας προσκυνητής ανάπαψη να πάρει.
    Κι άμα θε νάρθει η στιγμή σκύβοντας θα μαζέψω
    πετρούλες τόσες όσες και τα χρόνια που μισέψαν
    μακριά σας γεροβούνια μου, μ’ όργητα να τις ρίξω
    πετροβολώντας τον καιρό και βάζοντας σημάδι
    όλες του τις κακές στιγμές, όπου μου ξελογιάσαν
    το νου και με πορέψανε στα ξένα να μισέψω!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

    Στο κάλεσμα της προσευχής
    σε μιας σταλαγματιά βροχής
    που τρέμισε, Σε είδα
    να φέγγεις ηλιαχτίδα
    σ ανθάκι που καρπεί
    σε νιόβγαλτο βλαστάρι,
    και μέσ’ στης αστραπής
    τη πλατινένια χάρη
    να σπας εν’ αγκωνάρι
    στου κόσμου το γιαπί!…

    Σε μια απόμερη γωνιά
    που ΄χε αχλή και παγωνιά,
    σε μια στροφή του δρόμου,
    στην ερημιά του τρόμου
    σ’ αγρίκησα να κλαις,
    στου σύννεφου την άκρη
    σ’ απελπισιάς στιγμές
    που μ έπνιγε το δάκρυ,
    στης άβυσσου τα μάκρη
    κουράγιο, να μου λες!

    Μες τ’ άβατο μοναστηριού
    σε μιαν αναλαμπή κεριού
    που γέρνοντας κυρτώνει
    στη φλόγα που το λειώνει
    Σε είδα μια στιγμή
    ν απλώνεσαι γαλήνη
    σ’ αδύναμο κορμί
    που μέσα στην οδύνη
    σύγνεφο πάει και σβήνει
    στ’ ανέμου την ορμή!…

    Μέσα στα φύλλα στης καρδιάς
    Σε νιώθω πύρωμα φωτιάς
    να ’σαι βαθιά στα μύχια
    με κοφτερά τα νύχια
    συνείδηση, μπροστά
    στου λογισμού τα βύθια
    και βάσανο στα στήθια,
    κραυγή στη σιγαλιά
    αν αρνηθώ βοήθεια
    σ όποιο μου τη ζητά,

    Όπου τα μάτια μου στραφούν
    κι αγωνιώντας Σε ζητούν,
    Σε βλέπουν, Σ’ αντικρίζουν
    στα λούλουδα π’ ανθίζουν
    τον ήλιο σαν κοιτούν,
    στ άστρα που βλεφαρίζουν
    στις πέτρες που ραγίζουν
    στ’ αγρίμια που διψούν
    π’ ομπρός Σου γονατίζουν
    νεράκι για να πιουν!…

    Σε ψάχνω χρόνια!…Σε καλώ
    κι όπου βρεθώ παραμιλώ
    θαρρώντας πως Σ’ αγγίζω!
    Μ’ αλί μου, βασανίζω
    τ’ αδύναμο μυαλό
    σαν πάει να γυρέψει
    με τη σαθρή του σκέψη
    βότσαλο σε γιαλό.
    που ΄χει κι αυτή στερέψει
    σε σώμα από πηλό!

    Αναζητώντας Σε παντού
    στη γη κι ως τ’ άστρα τ’ ουρανού
    και όπου ανασαίνω,
    όμως θαρρώ πηγαίνω
    στην άμμο και μετρώ
    τους κόκκους της, να μάσω
    το χρόνο, να προφτάσω
    το αλμυρό νερό
    της θάλασσας ν’ αδειάσω,
    μ’ αλί μου, δεν μπορώ!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ

    Θόλωσαν ξημερώνοντας στο μένος του νοτιά
    του αιγιαλού τα κύματα που ξέχειλα σκουριά
    ίδια βουνά ορθώθηκαν
    θεόρατα κι απλώθηκαν
    σ΄ ενός τυφώνα τ’ άγριεμα! Ψες είχε ξαστεριά

    κι άπνοια, κι αυτός αλάργεψε θαλασσοπούλι ένα
    αφήνοντας ξοπίσω του τη μοναξιά και μένα!
    Βοήθεια Αι Νικόλα
    ε για λέσια, ε για αμόλα!...

    Αίολε κράτησε γερά τα γκέμια του φονιά,
    τ’ αγριεμένου άνεμου! Μη δείξεις απονιά!
    Παλιά είναι η βάρκα του,
    μα τρυφερά τα νιάτα του,
    και στα δασιά τα στήθια του έχει χρυσή καρδιά!

    Πέρα ξανοίχτηκε μακριά Θαλασσοπούλι ένα
    αφήνοντας ξοπίσω του τη μοναξιά και μένα!
    Βοήθεια Αι Νικόλα
    ε για λέσια, ε για αμολά!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΑΣΠΡΟ ΚΡΙΝΟ

    Άσπρο κρίνο, η ομορφιά σου
    όποιον πέρναγε κοντά σου
    τον εσκλάβωνε,
    και ο έρωτας κοντά σου
    μέθαγε με το άρωμα σου
    και βαλάντωνε!…

    Μια βραδιά στη κάμαρα μου
    τα λουλούδια σ’ ω χαρά μου,
    μοίρα το ’φερε,
    και ο φτερωτός τοξότης
    σαν ξελογιαστής της νιότης
    μου τα πρόσφερε.

    Κι από τότε στ’ ανθογυάλι
    της καρδιάς μου τα χω βάλει
    για στολίδι μου
    κι ω, αγνότητας λουλούδι
    έγινες χαράς τραγούδι
    μες στα χείλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΑΠΟΣΤΟΛΗ

    Σύρε μυαλό μου ατίθασο,
    άτι της προσμονής μου
    πέρα στις κορυφογραμμές
    κει που η γη αγγίζει
    το μπλε γαλάζιο τ’ ουρανού
    και με το χέρι αντήλιο
    ξάνοιξε’ κείθε τις ψυχές
    τ’ άστρα που βλεφαρίζουν

    κι όταν διακρίνεις τ’ αργυρό
    και τριανταφυλλένιο
    κλαράκι που το λύγισε
    πριχού ν’ ανθίσει η μοίρα
    να γέρνει δάκρυ στου ηλιού
    το αργυρό ποτήρι
    σκύψε και μάζεψε μου το
    κι αφού το φέρεις πίσω

    θα το κρατάω αγκαλιά,
    με χάδι θα τ’ αγγίζω,
    θα τ’ ανασταίνω με φιλί
    να μη φυλλορροήσει
    στ’ ανέμου το τρελό φευγιό
    και μου το κλέψει πάλι
    κειός του ωραίου ο τρυγητής
    π’ ονοματούνε χάρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΑΣΤΡΟΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

    Μια νύχτα Αυγουστιάτικη
    ξανοίγοντας ’να βράδυ
    τ άστρα φλογίτσες να ριγούν
    ως καίγονταν ομάδι,

    έκανα μια κρυφή ευχή
    στην αστροκαταιγίδα,
    τ’ όνειρο να ’βγει αληθινό
    που ψες τη νύχτα είδα:

    Στεκόσουν λέει πλάι μου
    στην εκκλησιά νυφούλα
    λουσμένη φως και φάνταζες
    μες τη κροκάτη αυγούλα

    άλικο τριαντάφυλλο
    στα κάτασπρα ντυμένο
    χιονάτη των παραμυθιών
    ταίρι μου λατρεμένο,

    θωρώντας το μικρό θεό
    να βάζει στα μαλλιά μας
    στεφάνια από λεμονανθούς
    μάρτυρας στη χαρά μας!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΑΦΙΕΡΩΜΑ

    Τους είδα άλλη μια φορά
    κι είπα: Μια γεύση πάλι
    από τα ίδια, της Τι-Βι
    σερβίρει το κανάλι!…

    Άδικο αυτό που σκέφθηκα
    κι ένοιωσα πλέρια θλίψη
    όταν αναλογίστηκα
    ότι κι αν έχουν λείψει,

    εκείνος ο λεβεντονιός
    κι η νια η παιγνιδιάρα
    που ’τανε αγγελόμορφη,
    τσαχπίνα και ναζιάρα,

    άφησαν τη «σφραγίδα» τους
    επάνω στο σανίδι
    έστω κι αν χάσανε κι οι δυο
    στού χρόνου το παιγνίδι!

    Και κάτι ακόμα!… Εκείνος που
    τους είχε δασκαλέψει
    στα έργα που τους έγραψε,
    κι αυτός έχει μισέψει!…

    Τους είδα άλλη μια φορά
    κι είπα την ώρα κείνη
    Να τι ’ναι που διδάσκουνε
    του κόσμου οι θεατρίνοι!

    Πως κάθε στάλα απ’ τη χαρά
    ή κι από ένα δάκρυ
    που στάξει απ’ τα μάτια τους
    στου πάλκου σε μιαν άκρη,

    είναι κι από ’να δίδαγμα
    πως ό,τι μες στο βλέμμα
    φέγγει δροσάτο κι όμορφο
    είναι κι αυτό ’να ψέμα,

    ακόμη κι η γλυκολαλιά
    π’ ακούγεται απ’ τ’ αηδόνι,
    μπορεί να μη ξανακουστεί
    στ’ αύριο που ξημερώνει!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΣΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ

    Καρδούλα μου! Δεν το μπορώ
    έτσι που με κοιτάζεις!…
    Στο βλέμμα μου φέγγει γραφή
    η στεναχώρια μ’ η κρυφή
    και το πικρό μου μυστικό
    μπορείς και το διαβάζεις…

    Ψυχούλα μου! Πώς να στο πω;
    Πες μου πως να μιλήσω;
    Αδύνατο λέξεις να βρω!
    Δε ξέρω μάσκα να φορώ
    κι ό,τι δε πρέπει να ’πωθεί
    θα σου το μολογήσω!

    Γλυκούλα μου! Μια καταχνιά,
    πάν’ από σένα σκιάζει
    φιγούρα ’ναι του θανατά
    π’ απρόσμενα ρθε και κρατά
    το ανθρώπινο το ριζικό
    π’ αλί μας, δεν αλλάζει!…

    Μανούλα μου, πούθε να βρω
    τρόπο για να ξορκίσω
    κάνοντας πέρα το φονιά
    που σε σκοτώνει μ απονιά
    και που κουράγιο να σταθώ
    τα μάτια να σου κλείσω;!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΑΝΑΣΕΣ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ


    Άχνες ανάσες των νερών π’ αγέρας σας μαζώνει
    και γίνεστε χρυσοβροχή δροσοσταλιές και χιόνι
    πάρετε το κορμάκι μου στο δροσερό σας χάδι
    γιατί το καίει ο πυρετός από τα ψες το βράδυ!

    Σύγνεφο όπου στα ψηλά μπορείς και σκαρφαλώνεις
    και από εκεί στα χαμηλά τη καταχνιά απλώνεις
    ίσκιωσε τα ματάκια μου!...Δε θέλω να κοιτάζουν
    τους γύρω μου που μ αγαπούν να βαριαναστενάζουν!

    Δάκρυα που συναχθήκατε σε μολυβί μαντήλι
    στάξτε ροδόνερο να πιουν της αγαπώ τα χείλη
    νάνε σαν βάλσαμο γλυκά κι από δροσιά γεμάτα
    για το στερνό μας φίλημα στου χωρισμού τη στράτα!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΒΡΗΚΑ ΕΝΑ ΦΙΛΟ !

    Βρήκα στο δρόμο ένα πουλί
    κι έσκυψα και το πήρα
    γιατί έμοιαζε η μοίρα του
    με τη δική μου μοίρα!…

    Η καρδούλα του χτυπούσε
    και στα μάτια με κοιτούσε
    φοβισμένα…
    Αχ Θεέ μου, αυτό πονάει
    σαν κι εμένα!…

    Βρήκα ένα φίλο, τόση δα
    ψυχούλα, που μονάχη
    κείτονταν στα λασπόνερα
    σαν τσακισμένο στάχυ.

    Η καρδούλα του χτυπούσε
    ως τα μάτια με κοιτούσε
    φοβισμένα…
    Αχ Θεέ μου αυτό πονάει
    σαν κι εμένα!…

    Βαριά η νύχτα, παγερή
    για το μικρό σπουργίτι
    που έμενε καταμόναχο
    στο δρόμο, δίχως σπίτι!….

    Η καρδούλα του χτυπούσε
    ως τα μάτια με κοιτούσε
    φοβισμένα…
    Αχ Θεέ μου αυτό πονάει
    σαν κι εμένα!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΒΡΟΧΗ

    Βρέχει μονότονα!…Οι στάλες
    σπάνε της νύχτας τη σιωπή
    και οι ανέμοι στήνουν σκάλες
    πάνω στου κόσμου το γιαπί

    κι όντας τεχνίτες μαστοράδες
    στο πηλοφόρι του βοριά
    ρίχνουνε λάσπη για σοβάδες
    να χρίσουνε τη ξαστεριά

    να ΄ρθει στα τέλη του χειμώνα
    η Άνοιξη να θρονιαστεί
    λουλουδιασμένη ανεμώνα
    σ ένα παλάτι, γελαστή!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΄ΝΑΣ ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ

    Δεν είμαι νας υποκριτής
    που μπρος σ’ εικονοστάσι
    κάνει το σήμα του σταυρού
    για να σε ξεγελάσει

    μα ρόδο που θα το κρατάς
    να το γλυκανασαίνεις
    νεράκι κρύο σαν διψάς
    να πίνεις να χορταίνεις!…
    *
    Δεν είμαι δένδρου κορυφή
    που σκύβει στον αγέρα,
    γραφή στη άμμο να σβηστεί
    κι αστέρι την ημέρα,

    μα γοργοφτέρουγο πουλί,
    ένα ξεπεταρούδι
    όπου για σένα θα λαλεί
    το πιο γλυκό τραγούδι!
    *
    Δεν είμ’ ένα βεγγαλικό,
    ούτ’ ασημί φεγγάρι
    που ’χει το φως του δανικό
    από τον ήλιο πάρει,

    μα ένας φίλος, συντροφιά
    στη μοναξιά που θα ’σαι
    στις κρύες νύχτες αγκαλιά
    να γέρνεις να κοιμάσαι!...




















    ΔΟΞΑΣΙΕΣ…

    Όταν τ’ άστρο σβήνει,
    τότε που χαράζει,
    σε μιαν άσπρη σκόνη
    στο βαθύ γαλάζιο,
    λένε πως μι’ αγάπη
    πέφτει και βουλιάζει
    γίνεται συντρίμμια,
    της ζωής ναυάγιο!...

    Σαν κοιτάς το βράδι
    το βαθύ σκοτάδι
    για να βρεις σημάδι
    σ’ ένα πεφταστέρι,
    κράτα απ’ το χέρι
    κείνη που μαζί σου
    δέθηκε θυμήσου
    μ’ όρκο στο φιλί σου!...

    Σαν ’νας μικροήλιος,
    στης αυγής στ’ αστέρι
    πλάι πάει και σβήνει,
    δεν μπορεί να ζήσει
    ένας έρωτας μας
    και να γίνουν ταίρι
    δυο καρδιές που η Μοίρα
    θέλει να χωρίσει!...

    Σαν κοιτάς το βράδι
    το βαθύ σκοτάδι
    για να βρεις σημάδι
    σ’ ένα πεφταστέρι,
    κράτα απ’ το χέρι
    κείνη που μαζί σου
    δέθηκε θυμήσου
    μ’ όρκο στο φιλί σου!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ

      Καθώς η νύχτα τα μουντά
      τα πέπλα της μαζώνει
      με ξύπνησε της ρεματιάς
      το παθιασμέν’ αηδόνι!...
      -Την Αφροδίτη ’δα ψηλά
      να γνέφει το μετάξι
      ενός φλογάτου σύννεφου,
      χρυσοκλωστές να φτιάξει,
      υφαίνοντας με ακριβό
      υφάδι και στημόνι
      στης ροδαυγής το αργαλειό
      της πούλιας το σεντόνι!…

      Στο παραθύρι μου μπροστά
      σε γιασεμιού κλωνάρι
      ’να δάκρυ τρέμει ροδανθoύ
      σαν ’να ξανθό φεγγάρι,
      την ώρα που η Ανατολή
      τα πέπλα της αλλάζει
      στην αγκαλιά μ’ έχει κρυφτεί
      και παθιαναστενάζει!…

      -Πήρα το δάκρυ τ’ ακριβό
      με φύλλο χρυσαφένιο
      και το ’σταξα στο στόμα του
      το τριανταφυλλένιο
      και κειό το λάγνο, το ’σμιξε
      σ ένα φλογάτο τάσι
      με ρουμπινί γλυκό κρασί
      για να μου το κεράσει

      γερμένη πλάι μου και μες
      στης πεθυμιάς τη ζάλη
      έγειρα στα δυο χέρια της
      που ’βαλε προσκεφάλι,
      κι ενώ τ’ αγέρι θώπευε
      τα ρόδα που ματώναν
      και φλυαρώντας τα στρουθιά
      σμίγαν και ζευγαρώναν,

      καθώς ψηλά ανέβαινε
      λευκόχρυσος ο δίσκος
      του ήλιου και στο φέγγος του
      αναριγούσ’ ο ιβίσκος,
      η μέντα κι ο βασιλικός
      στου διπλανού μου Απρίλη
      μοσχοβολούσαν στ’ άλικα
      και λαγγεμένα χείλη!

      Διαγραφή
  13. Ο κλασικός φιλόλογος Ντάγκλας Μακ Ντάουελ, μελετητής των αττικών ρητόρων και του αρχαίου ελληνικού δικαίου, στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης πεθαίνοντας τον Ιανουάριο του 2010 άφησε διαθήκη με την οποία κληροδοτούσε το χαρτοφυλάκιο των μετοχών του στο παν/τήμιο με όρο την αναβίωση της έδρας των Αρχαίων Ελληνικών.το πανεπιστήμιο κληρονομούσε 2,4 εκατ. στερλίνες
    Η δράση ενός ελληνιστή
    Ο Μακ Ντάουελ ανέλαβε δράση με ριζοσπαστικές αλλαγές στο παραδοσιακό πρόγραμμα διδασκαλίας. Το 1972 εισήγαγε ένα γενικό μάθημα εισαγωγής στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό διδάσκοντας μέσα σε ένα εξάμηνο ιστορία, φιλοσοφία, τέχνη και αρχαίους Έλληνες συγγραφείς σε μετάφραση. Άνοιξε την όρεξη πολλών φοιτητών που επιθυμούσαν να συνεχίσουν. Το 1974 προσφέρθηκε δεύτερο μάθημα. Το 1993 το τμήμα είχε τόσους φοιτητές ώστε το πανεπιστήμιο θέσπισε τετραετείς σπουδές πτυχίου αρχαίας ελληνικής φιλολογίας.
    Εκτός πανεπιστημίου ο Μακ Ντάουελ φρόντισε να συντηρήσει τις υποδομές στα σχολεία και στην κοινωνία, ώστε το ενδιαφέρον να μην ατονήσει ξανά. Χωρίς να απαξιώσει τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στη μέση εκπαίδευση, εγκαινίασε ένα πανεπιστημιακό μάθημα εκμάθησης της γλώσσας από το μηδέν και παράλληλα θεσμοθέτησε δύο εβδομάδες δωρεάν θερινών μαθημάτων της αρχαίας ελληνικής όπου δίδασκε και ο ίδιος.

    Δραστηριοποιήθηκε ως μέλος και πρόεδρος του Κέντρου Κλασικιστών Σκωτίας και της Σκωτο-ελληνικής Εταιρείας στη Γλασκώβη και φρόντισε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης και των Βρετανών για τον αρχαίο Ελληνισμό. Κατάφερε, όπως συμπυκνώνει ο Ηλίας Αρναούτογλου, ερευνητής στο Κέντρο Έρευνας της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου της Ακαδημίας Αθηνών και παλαιός διδακτορικός φοιτητής του Μακ Ντάουελ, «να συσπειρώσει ένα δυναμικό που χρειαζόταν συσπείρωση και να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον για τις αρχαιοελληνικές σπουδές αλλάζοντας εστίαση».

    Ευγενής και ευπροσήγορος αλλά ταυτόχρονα κλειστός και λιγομίλητος, ήταν άνθρωπος των έργων, που συνδύαζε την επιστημοσύνη με την κοινή λογική. «Ήρεμη δύναμη» τον αποκαλεί ο Δήμος Σπαθάρας, λέκτωρ στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, ο τελευταίος διδακτορικός φοιτητής του. Τον περιγράφει ως «άνθρωπο σεμνό, που δεν μιλούσε για τον εαυτό του και κοκκίνιζε όταν μιλούσαν οι άλλοι γι' αυτόν». Εξασφάλισε πολλές υποτροφίες σε φοιτητές για να σπουδάσουν αρχαία ελληνικά και ήταν ένας «καταπληκτικός και διακριτικός επιβλέπων με ευρεία εποπτεία του αντικειμένου του, ο οποίος με το επιστημονικό του έργο έφερε ξανά στην επιφάνεια τη μελέτη του αθηναϊκού δικαίου».

    Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, «της κρισιμότερης ως τώρα στη Βρετανία για την επιβίωση των κλασικών σπουδών», όπως εκτιμά ο Μάθιου Φοξ, καθώς η χρησιμοκεντρική θατσερική παιδεία υποβάθμισε πολύ τη διδασκαλία των άσκοπων, όπως πίστευαν, κλασικών σπουδών, ο Μακ Ντάουελ συνετέλεσε στην ενοποίηση των ιστορικών τμημάτων των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών Σπουδών του πανεπιστημίου σε ένα τμήμα Κλασικών Σπουδών το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1988 με πρώτο διευθυντή τον ίδιο. Πέτυχε να προσελκύσει προς την αρχαία Ελλάδα όσους είχαν εκδηλώσει αποκλειστική προτίμηση στον ρωμαϊκό κόσμο, με αποτέλεσμα οι εγγεγραμμένοι φοιτητές να αυξηθούν πάλι και ο αριθμός των πτυχιούχων του νέου τμήματος να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ

    1
    Αναρωτιέμαι, τι είσαι εσύ για με καλή μου;
    μήπως τ’ απρόσμενο; Αυτό το ξαφνικό
    που ήρθε μια μέρα να γλυκάνει τη Ζωή μου
    που ονομάτισαν της Μοίρας ριζικό;
    R
    Όποια και να ’σαι, καλώς ήλθες
    έστω κι αν έφτασες αργά
    τώρα στις δύσκολες στιγμές μου
    που ένας μου πόνος με λυγά!

    2
    Μην είσαι εκείνη η Ελπίδα, η προσμονή μου
    που καρτερούσα από παλιά,
    το άλλο είναι μου, η ανάσα κι η πνοή μου
    μπρος στη μεγάλη π’ ανεβαίνω ανηφοριά;
    R
    Όποια και να ’σαι, καλώς ήλθες
    έστω κι αν έφτασες αργά
    τώρα στις δύσκολες στιγμές μου
    που ένας μου πόνος με λυγά!

    3

    Μοίρα καλόγνωμη μην είσαι που ένα βράδυ
    ήρθες να μείνεις στο πλευρό μου τελικά,
    μια ηλιαχτίδα να μου διώξεις το σκοτάδι,
    που χει σκεπάσει τη ζωή μου οριστικά;
    R
    Όποια και να ’σαι, καλώς ήλθες
    έστω κι αν έφτασες αργά
    τώρα στις δύσκολες στιγμές μου
    που ένας μου πόνος με λυγά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή