Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

ΑΝΕΜΟΣ


20 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ
    Το ιστολόγιό μου - MusicUnites.gr Forum

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ .... Facebook (100) ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ
    ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ .... Twitter φραγκακησ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΕΙΔΕ ΚΑΝΕΙΣ;

    Είδε κανείς λαβωματιά

    που αίμα να μη στάζει

    πόρτα’ ανοιχτή στη παγωνιά

    και κρύο να μη μπάζει;



    Πες μου, γιατ’ είσαι δακρυσμένη;

    θέλω αυτό που σου συμβαίνει

    μαζί σου να το μοιραστώ.

    Γράμμα μη γίνεσαι κλειστό!…



    ΙΙ



    Είδε κανείς ποτέ φωτιές

    π ’ανάβουν να μη καίνε,

    δάκρυα στα μάτια να κυλούν

    κι εκείνα να μη κλαίνε;



    Πες μου, γιατ’ είσαι δακρυσμένη;

    Θέλω αυτό που σου συμβαίνει

    μαζί σου να το μοιραστώ.

    Γράμμα μη γίνεσαι κλειστό!…



    ΙΙΙ



    Είδε κανείς να μη φωτά

    της χρυσαυγής το άστρο;

    ποιος θα πιστέψει ότι μπορεί

    το μαύρο να 'ναι είναι άσπρο;



    Πες μου γιατ’ είσαι δακρυσμένη;

    Θέλω αυτό που σου συμβαίνει

    μαζί σου να το μοιραστώ.

    Γράμμα μη γίνεσαι κλειστό!…

    Προβολές: 6

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΤΑ ΑΣΤΕΡΟΥΣΙΑ…
    Γκρίζα τραχιά κι απρόσιτα τα Αστερούσια όρη
    χαράκια ανεμόδαρτα, τραχιά, ξεγυμνωμένα
    ομπρός μου ξεδιπλώνουνε ίσκιους μενεξεδένιους,
    που ένας μελής πυρόξανθος ήλιος έχει απλώσει,
    πάνω στις άχνες των νεφών πριχού θε ν’ αλαργέψει!
    Θωρώντας τα κάθε φορά ο νους απάνωθε τους
    σκαλώνει κι απ’ τα ύψη τους σαΐτα ξεπετιέται
    κατηφορίζοντας στο χθες και στα παλιά με φέρνει.

    -Αμούστακο ήμουνα παιδί θυμάμαι που κοιτούσα
    ώρα πολύ τα βράχια τους, αγάπες τραγουδώντας,
    ’γναντεύοντας τα σύγνεφα που μάστιζε ο νότος
    με καμουτσίκι φλογερό του Λίβα την ανάσα!...
    Εδά, γερμένος σα δεντρί στ’ ανέμου το γιουρούσι
    που ’χω ποδάρια πήλινα και χέρια που τρεμίζουν,
    γαντζώθηκα στου λογισμού τις στιβαρές φτερούγες
    κι ανέβηκ’ απ’ τα διάσελα στο Κόφηνα κορφή τους
    ένας παλιός προσκυνητής, κι αυτά, μ’ ανασαιμιές τους
    ώρες με κανακεύουνε και μου κρυφομιλούνε
    στους ήχους της βροντόλυρας ’νος Κρητικού λυράρη
    που ’ρθε κοντά μου να σταθεί φίλος του στοχασμού μου!

    Φωνάζω τους, κι αντίλαλος γιαγέρνει η φωνή μου,
    μία και δυο και τρεις φορές, στις πέτρες τους σκοντάφτει
    και ξεσηκώνει τα πουλιά π’ αναπεταρίζουν!...
    -Βουνά μου!... Αδέλφια δίδυμα, του γέρο Ψηλορείτη,
    τάμα ’κανα τον όρκο μου κι ήρθα κοντά σας πάλι
    στα άβατα φαράγγια σας που οι αίγαγροι ξωμένουν
    για ν’ αγρικήσω τη λαλιά απ’ τ’ ανεμογεράκι
    που ’ρχεται μες στο σούρουπο με πάθος να σαλπίσει
    στο ταίρι του που καρτερεί να φθάσει, για να μάσουν
    με των φτερών το τίναγμα τη μυρωσιά τ’ ανέμου,
    ανάπνοια να την έχουνε όταν θα ζευγαρώνουν,
    στη μοναξιά της ερημιάς, στου σύθαμπου τους ίσκιους,
    να ΄χει η γη να χαίρεται νιόφερτα αγριοπούλια,
    να μη τελέψει η ζωή το κυκλογύρισμα της!

    Βλογώ το παντοδύναμο που μ’ έχει αξιώσει
    να ’ρθω κοντά σας να σταθώ και πάλι να οσμίσω
    τα μύρα απ’ τους έρωντες κι απ’ τις φασκομηλιές σας,
    να σκύψω με τις φούχτες σας να πιω απ’ το νερό σας
    μες απ’ των βράχων τις ρωγμές που ρέει κρουσταλλένιο
    τέρποντας το σκεβρό κορμί π’ αγάλια έχει γείρει
    στα πόδια σας προσκυνητής ανάπαψη να πάρει.
    Κι άμα θε νάρθει η στιγμή σκύβοντας θα μαζέψω
    πετρούλες τόσες όσες και τα χρόνια που μισέψαν
    μακριά σας γεροβούνια μου, μ’ όργητα να τις ρίξω
    πετροβολώντας τον καιρό και βάζοντας σημάδι
    όλες του τις κακές στιγμές, όπου μου ξελογιάσαν
    το νου και με πορέψανε στα ξένα να μισέψω!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΘΥΜΗΣΟΥ !...



    Θυμήσου,

    της πιο μεγάλης της στιγμής σου

    το στεναγμό,

    όταν επήρα το φιλί σου

    σ΄ ένα λυγμό,



    Θυμήσου,

    αυτά που δεν μπορεί να σβήσει

    ένας καιρός

    που στις καρδιές μας έχει κρύψει

    ο στοχασμός!



    Θυμήσου,

    τότε που δέθηκα μαζί σου

    σ ένα κορμί

    τότες π’ ανθούσε στην αυλή σου

    το γιασεμί!



    θυμήσου,

    εσύ που τώρα όπως μια ξένη

    με προσπερνάς

    το παρελθόν μας πως δεν πεθαίνει!…

    Μη το ξεχνάς!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΗΤΑΝ ’ΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΩΡΙΟ

    -Ήταν να μικρό χωριό,
    μακριά μικρή Μαριώ,
    στου βουνού την άγρια φύση
    που στα κάτασπρα του σπίτια
    τις φωλιές τους είχαν χτίσει
    περιστέρια και σπουργίτια

    Είχε δέντρα ξακουστά
    έλατα ξεχωριστά
    που ανάμεσα τους μια
    πρόβαλε μικρή εκκλησιά
    πάντοτε ασβεστωμένη
    μ’ αγιοκλήματα ντυμένη!


    Όποιος έμπαινε Μαριώ
    μέσα κι έκανε σταυρό
    μπρος στη μάννα Παναγιά
    εύρισκε τη γιατρειά
    από μια αρρώστια φθίση,
    που ’χε κόσμο εξαφανίσει!…

    -Τι συμβαίνει βρε Παππού!
    Μια λεξούλα που και που
    για το τώρα δε μου λες!
    Δάκρυσες;… Θαρρώ πως Κλαις!…
    Πάμε κει, χέρι – χεράκι
    να ανάψουμε κεράκι;

    Αφού λες πως μ’ αγαπάς
    γιατί ’κείθε δε με πας;
    -Αχ! μικρούλα μου εγγονή
    η καρδούλα μου πονεί
    μόνο που τ’ αναλογιέμαι!
    Φταίω, και δεντ’ απαρνιέμαι,
    ήθελα να σου το πω
    το χα από καιρό σκοπό!

    Κάποιο μέρα, σαν κι αυτή,
    φαίνετ’ είχα ξεχαστεί
    κι έριξα ’να ευλογημένο
    τσιγαράκι αναμμένο,
    σαν και σήμερα καλή μου,
    κάπου κει μες στην αυλή μου

    π’ άναψε μια πυρκαγιά
    κάνοντας την Εκκλησιά ,
    και τη πλαϊνή Ελάτη
    να χαθούνε μες στη στάχτη!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ

    Σ’ αυτό το άγριο πέλαγο σ’ αυτό τ’ ακροθαλάσσι
    της θύμησης γλυκό κρασί στου φεγγαριού το τάσι
    τις ώρες που η μοναξιά
    μου φαρμακώνει τη καρδιά
    έρχεται πάλι η θύμηση ξανθό να με κεράσει,
    που πίνοντας το με καημό σε τούτο τ’ ακρογιάλι
    μικροχαρές της μιας στιγμής, να ξαναζήσω πάλι
    μοναδικέ μου έρωτα αγάπη μου μεγάλη

    Η πούλια η λαμπρόστακτη διαμαντικά ντυμένη
    σε σένα τη μοναδική την πολυπενεμένη
    τ’ αστέρια της μ’ απλοχεριά
    χαρίζει ετούτη τη βραδιά
    να τα φορέσεις διάδημα γλυκιά αγαπημένη
    κι αυτό το βράδυ ένα αργυρό κι ολόγιομο φεγγάρι
    μου στρώνει να αποκοιμηθώ το φως του προσκεφάλι
    μοναδικέ μου έρωτα αγάπη μου μεγάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΦΛΟΓΙΤΣΑ…..

    Κεριού φλογίτσα π’ άναψες
    και σιγοβλεφαρίζεις
    που βρήκες αναπνιά και καις
    κι ανάσα και σαλεύεις
    ποιος σου ’δωσε φιλί ζωής
    κι έπαψες ν’ αργοσβήνεις;
    Κράτησε, σε παρακαλώ μη σβήσεις κι αποκάμεις,
    γιατί με σκιάζει η σκοτεινιά και με τρομάζει ο ίσκιος!…

    Κεριού φλογίτσα που ριγάς,
    χρυσόφωτη κλωστίτσα,
    που ’ρθες σαν χάδι Παναγιάς
    γλυκό να σελαγίσεις,
    το κεχριμπάρι σου κορμί
    ποιος τ’ άναψε και φέγγει;
    Κράτησε, σε παρακαλώ μη σβήσεις κι αποκάμεις,
    γιατί με σκιάζει η σκοτεινιά και με τρομάζει ο ίσκιος!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

    -Συμβαίνει πάντα να μη σκιάζει τη ματιά σου
    αυτό που εύκολα μπορεί να ξεπεράσεις
    τι ’ναι μπροστά σου!...
    Μα αν στοχεύεις στα αντίπερα να φτάσεις,
    σου πρέπει στ’ άκρια του δρόμου να κοιτάξεις!...
    *
    -Στη πύλη των Στοιχειών, μόνον του φαντάσου
    τον Οδυσσέα σ’ ενός πλοίου το κατάρτι
    δεμένο!... Στάσου
    και Συ όπως κι εκείνος, και το άσμα αφουγκράσου
    όποιων Σειρήνων θα στοχεύουν στη καρδιά σου

    γητεύοντας τη κάθ’ ικμάδα του κορμιού σου,
    μέσα στη δίνη του αντίλαλου π’ αφήνει
    κείν’ η σαγήνη
    των ήχων που χιμούν στα βύθια του μυαλού σου.
    και στάσου συνετός φρουρός του στοχασμού σου!...

    *
    - Να ξέρεις πάντα το χαμόγελο σαν δίνεις
    σ’ εκείνους όλους που ξεχάσαν πως γελούνε
    δε θα φτωχύνεις!…
    γιατί πιο πλούσιο να σε κάνουνε μπορούνε
    τα χείλη που έστω λιγοστά σου μειδιούνε!…

    *
    -Το φως του παίρνει δανικό όποιο Φεγγάρι
    από τον Ήλιο, κι ας κομπάζει με καμάρι!
    Ma ’συ καντήλι
    ας είσαι, έστω πήλινο λυχνάρι
    μ’ ωχρή φλογίτσα!... Σου το εύχομαι, μακά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΒΡΑΔΙΑ ΣΠΑΡΜΕΝΗ ΟΝΕΙΡΑ

    Βραδιά σπαρμένη όνειρα κι εσύ στ’ ακροθαλάσσι
    ξανθό κρασί της θύμησης στο φεγγαριού το τάσι
    που σ’ έβαλε στ’ απόβραδο η θύμηση και πάλι
    σε κούπα από γιούσουρι κι απ’ άλικο κοράλλι
    που στράγγισα απ’ το στόμα σου
    με αγκαλιά το σώμα σου

    Βραδιά σπαρμένη όνειρα, βραδιά σπαρμένη μάγια
    μενεξεδιά γαρούφαλλα, κρινάκια και μουράγια
    όταν ο Μπάτης άνεμος το θαλασσί σεντόνι
    απ’ άκρη σ’ άκρη του γιαλού αρχίνησε ν’ απλώνει
    θάρρεψα σ’ είδα πλάι μου
    γερμένη στην αγκάλη μου

    Στέλιος Φραγκάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ
    Μπροστά μου ο ήλιος ίδιος κύκνος
    που λούζεται στο μπλε γαλάζιο
    πλάι σ’ ένα σκαρί ναυάγιο
    βυθίζεται στα κύματα κι ως σβήνει
    γαρούφαλλα γκρενά αφήνει
    δώρα ακριβά για μια Γοργόνα
    τώρα στο φεύγα του χειμώνα

    Κι εσύ μικρή αγαπημένη
    με χάρη περισσή γερμένη
    στου παραθύρου το περβάζι
    του μπλε θωρώντας το ατλάζι
    χρώματα της φωτιάς ν’ αλλάζει
    πλάι σου να ’ρθω με φωνάζεις
    να δω κι εγώ και...μ’ αγκαλιάζεις !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κρήτη Αφέντρα, Μάννα μου, Ανάσα μου κι Αγέρα,
    που σε φορώ χρυσό σταυρό στο στήθος νύχτα-μέρα
    ξενητοπούλι όταν ’ρθω, ένα λυγμό μου πνίγω
    σαν την ανάσα σου αγρικώ και δε μπορώ να φύγω!...

    Λεβεντογέννα, του σεβντά και της μερακλοσύνης
    στα λίγα που σου δάνεισαν έχεις πολλά να δίνεις.
    Τα γκέμια τ’ όνειρου κρατάς του Κρητικού λυράρη
    π’ αναστατώνει τις καρδιές με τα άγιο του δοξάρι

    όταν με πάθος τραγουδάς Μινωπριγκιποπούλα,
    του έρωτα το βάσανο μες στη κροκάτη αυγούλα,
    πούλια γλυκιά λευκόχρυση, ντυμένη στο γιορντάνι
    μοιάζεις δαφνόφυλλο ξανθό στης δόξας το στεφάνι

    ριγμένο στ αφροκύματα, που αδιακοπα βρυχιούνται
    ίδια με μαυρομάνικο μαχαίρι, που φοβούνται
    όσοι σου θίγουν τη τιμή, έτσι που έχεις γείρει
    απ το νοτιά ως το βοριά Γραμβούσα κι Ακρωτήρι!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

    Στο όνειρο σε συναντώ μα χάνεσαι και πάλι
    σαν άστρο μες τον ουρανό
    που σβήνει κάθε πρωινό
    όταν κοιτάζω πλάι μου τ’ άδειο σου προσκεφάλι

    Ποιος ξέρει αγαπημένη μου που βρίσκεσαι που να σαι
    ποια χέρια σ’ αγκαλιάζουνε όταν αποκοιμάσαι

    Στο όνειρο κάθε φορά στο πλάι μου απλώνεις
    δίχτυα τα μαύρα σου μαλλιά
    και με τα ποιο καυτά φιλιά
    τον έρωτα σου με κερνάς κρασί, και ξεφαντώνεις!

    Ποιος ξέρει αγαπημένη μου που βρίσκεσαι που να σαι
    ποια χέρια σ’ αγκαλιάζουνε όταν αποκοιμάσαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σ’ ένα υπόγειο καπηλειό στης Κοκκινιάς τα μέρη
    όπου τ’ ανθρώπου η μοναξιά το διάλεξε λημέρι
    ήταν ’να βράδυ βροχερό η μοίρα να με στείλει
    και με λαχτάρα περισσή
    μπήκα για μια γουλιά κρασί
    σ’ αυτό το φτωχοκαπηλιό π’ ώμοσαν ΒΙΒΑ ΦΙΛΟΙ

    Άντε η ζωή λιγόστεψε, φλόγα ’ναι σε καντήλι,
    κρασί ’ ναι και στραγγίστε τη!.. Φωνάξτε ΒΙΒΑ ΦΙΛΟΙ

    Βρήκα εκεί την ερημιά ενός αποδιωγμένου,
    τη μοναξιά ενός φτωχού και του ξενιτεμένου
    τη θλίψη που τους μόνιασε και γίνανε τρεις φίλοι
    ώσπου κι εγώ στη συντροφιά
    προστέθηκα κι από καρδιά
    σκούντησα τα ποτήρια τους λέγοντας, ΒΙΒΑ ΦΙΛΟΙ

    Άντε η ζωή λιγόστεψε, φλόγα ’ναι σε καντήλι,
    κρασί ’ ναι και στραγγίστε τη!.. Φωνάξτε ΒΙΒΑ ΦΙΛΟΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ΠΑΛΙ ΜΟΝΑΧΟΣ

    Ολόγυρα μου όλα αδιάφορα και ξένα
    και ποιος θα το πιστέψει
    ότι χωρίς εσένα,
    μάτια μ’ αγαπημένα
    πως το πικρό μου δάκρυ
    έχει κι αυτό στερέψει;

    Πάλι μονάχος κλαίω
    λέγοντας τ’ όνομα σου
    κι ο αγέρας που περνά
    αντίλαλο το πάει
    στους κάμπους, στα βουνά!

    Ολόγερα μου όλα στη καταχνιά ντυμένα
    και μες στη κάμαρα σου
    λουλούδια μαραμένα
    άτακτα σκορπισμένα
    όπου θε να κοιτάξω
    όλα τα γράμματα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Η ΑΣΤΡΟΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

    Μια νύχτα αφέγγαρη Μαγιού
    που έβλεπα ένα βράδυ
    άστρα χιλιάδες να σκορπούν
    φλογίτσες στο σκοτάδι,
    έκανα μια κρυφή ευχή στην αστροκαταιγίδα,
    τ’ όνειρο να ’βγει αληθινό που ψες τη νύχτα είδα,
    πως ήσουνα στο πλάι μου, ταίρι μου λατρεμένο
    άλικο ρόδο νιόβγαλτο στα κάτασπρα ντυμένο.!!!

    Μια νύχτα αφέγγαρη Μαγιού
    όταν χιλιάδες ήλιοι
    έσβηναν μες στη φλόγα τους,
    κι εγώ στα δυο σου χείλη,
    έκανα μια κρυφή ευχή στην αστροκαταιγίδα,
    τ’ όνειρο να ’βγει αληθινό που ψες τη νύχτα είδα:
    πως ήσουνα στο πλάι μου, ταίρι μου λατρεμένο
    άλικο ρόδο νιόβγαλτο στα κάτασπρα ντυμένο.!!!






    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

    Το πρώτο γράμμα μου σε σένα
    σφραγίζοντας το με φιλί
    σου στέλνω σήμερα απ’ τα ξένα
    όμως, μην απορείς πολύ
    που ’χει μουσκέψει απ’ άκρη ως άκρη…
    της ξενιτιάς φταίει το δάκρυ!...

    Σου γράφω και θαρρώ χαρά μου
    ότι από το βράδυ ως το πρωί
    πως βρίσκεσαι στην αγκαλιά μου
    μια και το θέλησε η ζωή
    μέσα σε ξένους να ’μαι ξένος
    μονάχος και αποδιωγμένος

    Μα σου το ορκίζομαι στον Άγιο
    τον όρκο αυτό δεν θα ξεχάσω
    πως θα βρω πάλι το κουράγιο
    τους σύγχρονους Ισκαριώτες
    όπου το παίζουν πατριώτες
    πως στο Γουδί θα τους κρεμάσω!

    Ναι αγαπημένη μου, θα τους κρεμάσω!
    Για να μπορούμε να ῾χουμε μία πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί
    ένα χαρούμενο δρόμο τα πρωί και ένα ήρεμο όνειρο τα βράδι.
    Για να ῾χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
    κι ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε










    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΒΡΗΚΑ ΕΝΑ ΦΙΛΟ !
    1
    Βρήκα στο δρόμο ένα πουλί
    κι έσκυψα και το πήρα
    γιατί έμοιαζε η μοίρα του
    με τη δική μου μοίρα!…
    Μικρούλι μου, του μίλησα με μάτια δακρυσμένα
    ζεστάσου μες στα χέρια μου κι ας είναι παγωμένα

    2
    Πείρα απ το δρόμο ένα στρουθί
    δαρμένο απ το χαλάζι
    μέσα στο καταχείμονο
    να τρέμει μες στ’ αγιάζι
    Μικρούλι μου, του μίλησα με μάτια δακρυσμένα
    ζεστάσου μες στα χέρια μου κι ας είναι παγωμένα

    Βαριά η νύχτα, παγερή
    για το μικρό μου φίλο
    που τρέμει μες στα χέρια μου
    μες στο χιονιά σαν φύλλο!...
    Μικρούλι μου, του μίλησα με μάτια δακρυσμένα
    ζεστάσου μες στα χέρια μου κι ας είναι παγωμένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

    -Στη γιορτινή του Μάη, τη πρώτη του ημέρα
    ο έρωτας ξανάρθε με τα φτερά τ’ αγέρα
    στων λουλουδιών τη χώρα, κι είδε στο πέρασμα του
    πως ζουν και ζευγαρώνουν στο κάθε άγγιγμα του.
    Είδε, ένα ανθάκι μιας λεμονιάς αργά,
    καθώς μια πεταλούδα έπινε το χυμό του
    να τρέμει πάνωθε της και να αναριγά,
    κι ακόμα ένα Κρίνο πλάι σε μια Γαρδένια
    την ώρα που χαράζει η μάγια Ανατολή,
    να ’χει κοντά της γείρει γλυκά να τη φιλεί…!


    -Στη γιορτινή του Μάη, τη μέρα τη μεγάλη
    να σεργιανίσει βγήκε ο έρωτας και πάλι
    κι έτυχε και σε βρήκε γλυκιά μου αγαπημένη
    ξεχωριστό λουλούδι στο πλάι μου γερμένη
    κι άγγιξε τη καρδιά σου και σου ’δωσε φιλί
    τόσα που για φαντά σου!... το αναστέναγμα σου
    το πήρε το αηδόνι φωνή να διαλαλεί,
    ότι είναι μια φλογίτσα η σύντομη ζωή μας
    ενός κεριού που σβήνει τη νύχτα ξαφνικά
    κι ένας ανθός που αγέρας στο χώμα τη σκορπά.











    ΑπάντησηΔιαγραφή